روح يا سبب الجروح

روح يا سبب الجروح..والعذاب والشقى
روح وانا اروح..وتعيش قلوبنا متفرقا
روح وروح..بعد ما كنا روح فى لحظه لؤى
كنت ببنى الطموح..وبالحب دايما خطوتى مسبقا
كنت بشفى الجروح.. وانت بتعلقلى حبل المشنقه
كنت شايفك ملاك الروح...وبكل سزاجه عنيا مصدقا

حاجه صعبه ومؤلمه... تبقى الجراح معلمه
والعيون مستسلما .. والبكى يكوى الجفون
وياخدك تيار الحنين..على مرسى ناس خاينين
والدموع تملى العين.. على قلب عاش عمره يخون

خسارتك خساره بطعم المكسب.. ولا بعدك هبكى دمعه ولا هتعب
وهعتبرك تراب حدفه الهوا لآبعد مكان
حبك بقى فى قلبى بيتمنى الموت..وبيصرخ من الالم بأعلى صوت
وانا هسيبه لوحده يصارع فى الزمان

بحمد ربنا انى عرفت حققتك..وخلاص الجراح بقيت قادر عليها
انا على قد ما عشقتك كرهتك..بقولها بعلو صوتى وكمان هغنيها

كنت قاتل الهوى... وانا اللى مقتول هواه
كنت طبيب ودوى... وانت جرح والف اه
غلطتى ان قلبى ندى..وقالك انت كل الحياه
ندمت ان قلبى ابتدى..وصارحك باللى جواه
بقت الجراح ملهاش مدى..من القلب اللى قلبى دواه


ابعد وروح لبعيد..جرحك انا هطويه با الايد
انت كنت فرحه عيد..وبقيت شوكه فى بستان ورد
والغريبه ناكر الجميل..والدموع دموع تمثيل
وفى الكدب ما لكشى بديل..ولا شبيه على وش الارض


كل ما بهرب من الماضى..شىء بيطاردنى وينادى
ويقول انا اللى كنت حبيب السنين
وانا بجرى وتقول لا لا..مش انت اللى كان حبيبى استحالا
انت صوره ومركبه وش الحنين

ومتبروزه ببرواز الحب.. ومن بره الطيبه حليه محليها
واللى مجاملها كمان الكدب..واللى ساعدها ان قلبى هواها

من كلماتى يا رب تعجبكم